گیرم هزار کعبه خدا خلق می نمود
چنگی به دل نمی زد اگر مرتضی نبود
ما را نوشته اند گدایان مرتضی
بر روی سینه حک شده این لوح یاد بود
شایسته است رو به نجف ، عاشق علی
شب را سحر کند همه در حالت سجود
روح الامین ز جانب حق ذاکر علی است
گهگاه اگر به سمت نبی می کند فرود
ما را ز خاک پای علی آفریده اند
در کثرتیم اگر همه از وحدت وجود
تنها امیر هر دو جهان گشته مرتضی
کوری چشم دومی و آن زن حسود
حاجی به دور کعبه و ما دور مرتضی
حج ها بدون حب علی واقعا چه سود ؟!
من خاک پای هرکه شده زائر علی
بر زائران خاک نجف رحمت و درود
مشهد بهشت ، کعبه بهشت ، کربلا بهشت
خاک بهشت هم به دلم چون نجف نبود
حال دلم بد است ، نجف روزیم کنید
رحمت به شاعری که به شعر این چنین سرود:
“چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است”
ایوان طلای یار ، دل از عاشقان ربود